ΘΥΜΑΜΑΙ

Σέρρες 2014 

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

Μετά την κυκλοφορία του βιβλίου μου «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΕΡΡΩΝ – ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ 1930 – 1994» που όλοι οι παλαιοί Ορειβάτες αλλά και τα νέα παιδιά το δέχθηκαν με αγάπη , άρχισαν πολλοί από αυτούς να με ρωτούν , «για θυμήσου Νίκο τις εκδρομές του Β^ου  Γυμνασίου Θηλέων Θεσσαλονίκης στο Μοναστήρι , για θυμήσου τι ωραίες Μεγάλες Εβδομάδες που περάσαμε στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου , στο Μοναστήρι μας όπως το αποκαλούμε . Για θυμήσου Νίκο τις ωραίες φάρσες που σκαρώναμε μεταξύ μας , για θυμήσου πόσο αγαπημένοι ήμασταν και πως φρόντιζε ο ένας τον άλλο και άλλα πολλά , και τότε εγώ σκέφτηκα και είπα μέσα μου , γιατί Νίκο δεν αποφασίζεις να γράψεις μερικά από όσα συνέβαιναν τότε  ; και άρχισαν αμέσως να περνούν από μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία πολλά από τα γεγονότα που ζήσαμε .

Θυμήθηκα τις εφευρέσεις του Ανέστη Βαλιούλη που σε μια εκδρομή μας με δυνατή βροχή παρουσιάστηκε στον τόπο συγκέντρωσης μας , τα ασβεσταριά , με μια ομπρέλα ενσωματωμένη στο σακίδιο του για να προστατεύεται από την βροχή . Την εποχή εκείνη δεν είχαμε τα ωραία αδιάβροχα άνορακ , χιτώνια που υπάρχουν τώρα . Τότε αγοράζαμε από τα παλιατζίδικα παλιά στρατιωτικά αμερικάνικα όταν βρίσκαμε.

Θυμήθηκα την μητέρα μου την κυρία Νίνα όπως την φώναζαν όλα τα παιδιά του Ορειβατικού που τα αγαπούσε και την αγαπούσαν γιατί πάντοτε τα φρόντιζε και τα περιποιότανε .

Έτσι μια μέρα γυρίζοντας από μια εκδρομή όπως ήμασταν πήγαμε στο σπίτι μας για ένα καφέ . Μετά τον καφέ ακολούθησε ένα ουζάκι και εμείς κάναμε τις τρέλες μας και όπως ενθυμούμαι , το αποτέλεσμα ήταν να σχίσουμε μια κουρτίνα . Η μητέρα μου δεν είπε τίποτα .

Μας αποκαλούσε ζουρλοβάτες , κυρίως διότι το παρακάναμε με τις εξορμήσεις μας με οποιαδήποτε καιρό κάθε Κυριακή ή γιορτή .

Στο σπίτι μας συγκεντρωνόμασταν τακτικά πότε κατά την αναχώρησή μας για εκδρομή και πότε γυρίζοντας γιατί οι γονείς μου μας δέχονταν πάντοτε με αγάπη , ανεχόμενοι να μας δέχονται λασπωμένους , σκονισμένους , βρεγμένους κλπ

Θυμήθηκα τον αγαπητό Γιώργο Καμβουσιώρα τον οποίο όλοι φωνάζαμε Γκουγκά , με την άσπρη πετσέτα στους ώμους όταν βάδιζε γυμνός ή στο κεφάλι για να μην τον καίει ο ήλιος .

Θυμήθηκα τον παλιό μας Πρόεδρο Λεωνίδα Κατοπόδη με το ωραιότατο μπαστούνι από το Μπιλμπάο της Ισπανίας όπως μας έλεγε , το οποίο λάτρευε και το οποίο δυστυχώς σε μια εκδρομή στον Λαϊλιά κάποιος συνάδελφός μας το έσπασε άθελα του προσπαθώντας να βγάλει βολβούς από κρίνα .

Θυμήθηκα την παρομοιώδη λέξη του , που μας αποκαλούσε όλους «αδελφέ μου» καθώς και την φράση «αυτή η αισχρή λαμαρίς» που αποκαλούσε τα αυτοκίνητα τα οποία δεν συμπαθούσε καθόλου , καθώς επίσης όταν καθόμαστε να φάμε και έβλεπε το κρέας έλεγε τα καημένα τα ζώα που δεν τα λυπόμαστε και τα σφάζουμε για να τα τρώμε που όμως έτρωγε και αυτός και εμείς τον λέγαμε κύριε Λεωνίδα γιατί τρως τα καημένα τα ζώα , δεν τα λυπάσαι και μας απαντούσε «τι να κάνω αδελφέ μου τι να φας» κλπ .

Θυμήθηκα τον μετέπειτα Πρόεδρό μας Χρήστο Καραμπουρούνη που πάντα βάδιζε στο βουνό φορώντας ένα γκολφ παντελόνι και στο κεφάλι του ένα μαντίλι με κόμπους στις άκρες , με τις ωραίες διηγήσεις του από διάφορα γεγονότα των εκδρομών , κυρίως των παλαιότερων χρόνων , την εργατικότητά του και τον ωραίο εξάψαλμο που έψαλε τακτικά στην εκκλησία της Μονής Τιμίου  Προδρόμου και τόσα άλλα .

Θυμήθηκα τον Ηγούμενο της Μονής Χρυσόστομο Κουκουβά που όταν μας ράντιζε με αγιασμό με την αγιαστούρα του μας έκανε μούσκεμα με μπόλικο αγιασμό για να μας φωτίσει ο θεός και να βάλουμε μυαλό όπως έλεγε .

Θυμήθηκα τον Κλεάνθη Καράμπελα που όλα τα ήξερε και σε όλα ανακατεύονταν , αλλά και την αγάπη του για όλους μας και την μεγάλη προσφορά του . Τον Νικηφόρο Χριστοφορίδη με τα αστεία του και τις μιμήσεις διαφόρων τύπων με τα οποία γελούσαμε καθώς και τις ψαλμωδίες του σε διάφορες εκδηλώσεις και στην εκκλησία του Μοναστηρίου  , την Αμαλία Ρεβελτζή - Πασακαλίδου για τις πρώτες βοήθειες και την προθυμία της να εξυπηρετεί  τον καθένα μας ,  τον Κώστα Παπαδόπουλο που μια φορά που πηγαίναμε για το Παγγαίο τον είδαμε να περπατά ξυπόλητος στον ξηροπόταμο γιατί το άρβυλό του είχε ένα πελώριο καρφί .

Κάθε εκδρομή μας , ανάβαση κλπ μας έμεινε αξέχαστη γιατί κάτι είχαμε να θυμόμαστε από αυτή .

Ο στόχος μας δεν ήταν μόνον να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε , στόχος μας ήταν να πάμε ψηλά τον Ορειβατικό να τον κάνουμε πρώτο μεταξύ των Ορειβατικών της Ελλάδας και να δημιουργήσουμε ένα καλό πρόσωπο στην κοινωνία μας , η οποία μπορώ να πω ότι είναι αρκετά σκληρή και απαιτητική .

Στόχους που νομίζω πως τους πετύχαμε .

Στις σελίδες που ακολουθούν θα βρείτε ορισμένα από αυτά που συνέβαιναν τότε στις εκδρομές και αναβάσεις μας .

Σκοπός μου δεν είναι να θίξω κανέναν . Σε πολλές αφηγήσεις μου αποφεύγω να αναφέρω ονόματα ακριβώς για τον σκοπό αυτό , πολλοί δε από τους συναδέλφους στους οποίους αναφέρονται τα γεγονότα δεν βρίσκονται στην ζωή .

Μετά την εξιστόρηση των διαφόρων Ορειβατικών αναμνήσεων θεώρησα σκόπιμο να κάμω ορισμένες περιγραφές των διαφόρων βουνών , τοποθεσιών κλπ που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα που αναφέρω και στα οποία περάσαμε αξέχαστες στιγμές και γιατί και η περιγραφή τους αποτελεί ανάμνηση και να τα θυμηθούν όσοι τα έζησαν αλλά και για να τα γνωρίσουν καλύτερα όσοι τα διαβάσουν που πιθανόν ορισμένα εξ αυτών να τους είναι άγνωστα , αλλά ακόμη και για να κεντρίσω την περιέργεια σε ορισμένους να τα επισκεφτούν για να ζήσουν ευχάριστες στιγμές στο βουνό και γενικά στο ύπαιθρο .

Έτσι η εργασία μου αυτή χωρίζεται σε τρία μέρη .

Στο Α! μέρος αναφέρονται οι διάφορες αναμνήσεις .

Στο Β! μέρος αναφέρονται βουνά και τοποθεσίες της περιοχής μας .

Στο Γ! μέρος είναι διάφορες φωτογραφίες από δραστηριότητες μας .

Σας παρακαλώ να τα διαβάσετε με αγάπη και μεγάλη συμπάθεια για όλους όσους αναφέρω αλλά και για όλους όσους πέρασαν από τον Ορειβατικό που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν και που όλοι κάτι άφησαν και που είναι οι στυλοβάτες του Ορειβατικού .

Νικόλαος Χρηστίδης 

τ. πρόεδρος ΕΟΣ Σερρων